"Peace for our time". Premier Neville Chamberlain van Groot-Brittannië sprak deze woorden bij terugkeer in september 1938 nadat het Akkoord van München was getekend. We weten allemaal hoe het afliep met dit akkoord.
Nu, 77 jaar later is er sprake van een principe-akkoord tussen de zes wereldmachten (VS, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Rusland, China) en Iran over het nucleaire programma van dit land. Dit principe-akkoord roept vragen op. Allereerst rijst de vraag of dit akkoord een duurzaam akkoord betreft, voor de korte en lange termijn. Natuurlijk, sprake van een 'echt' akkoord is er nog niet. Eind juni weten we of dan al of niet de details van het principe-akkoord naar ieders tevredenheid zijn uitgewerkt. Echter, hebben we hier niet te maken met een zelfde soort deal als destijds in Munchen? Namelijk een akkoord met oogkleppen en gericht op het kopen van tijd?
Het lijkt erop. De kans dat het principe-akkoord dezelfde status krijgt als het Akkoord van
München is tamelijk groot. Immers, er zijn geen afspraken over de financiering van terreur door Iran. Er zijn geen afspraken over erkenning van het bestaansrecht van Israël. Er zijn geen afspraken over de invloed van Iran en daarmee de stabiliteit in het Midden-Oosten. De reactie van andere landen in de regio laat zich raden. Daarbij kan Iran over tien jaar, als de sancties zijn afgebouwd, gewoon haar gang gaan en kan het haar invloed in de regio in de tussentijd nog verder vergroten, nu de financiële middelen en mogelijkheden van Iran toenemen als gevolg van de geleidelijke afbouw van de economische sancties.
 |
De toenemende invloed van Iran is (al jaren) een gevaarlijke ontwikkeling. Naast de aloude banden met en financiering van Hezbollah worden (opnieuw!) de tunnels van Hamas in de Gazastrook gefinancierd, leidt Iran feitelijk de operatie tegen IS in Irak en Syrië en breiden de Houthi's in Jemen hun gebied uit met steun van Iran. Vooral deze laatstgenoemde ontwikkeling is gevaarlijk. Als de Houthi's (lees: Iran) hun controle over Jemen verder kunnen uitbreiden, krijgt het de mogelijkheid om de Straat van Hormuz (de verbinding tussen de Rode Zee en de Indische Oceaan) af te sluiten, als men dat zou willen. Dat is een directe bedreiging van de wereldeconomie. De wereldhandel heeft dan niets aan een nucleair akkoord waarvan de uitvoering nog ongewis is.
Het overeenkomen van een deal met een regime dat slechts haar stijl heeft veranderd, maar niet haar ideologie vereist meer realiteitszin dan het principe-akkoord nu laat zien. Zorgt het principe-akkoord voor 'peace for our time' in het Midden-Oosten? Waarschijnlijk niet.
Reacties
Een reactie posten