Doorgaan naar hoofdcontent

'Ik hoop dat jullie mij dapper vinden'

'Ik hoop dat jullie mij dapper vinden'. Aldus de 17-jarige Jan, vrijwilliger voor de Waffen-SS, in een brief aan zijn ouders. Jan is sterk onder de invloed gekomen van het nationaal-socialistische gedachtegoed. Enkele jongens op school hebben zijn hoofd op hol gebracht met als uiteindelijk gevolg dat hij het huis heeft verlaten, zich bij de Waffen-SS heeft gevoegd en naar Duitsland is vertrokken.

De klap moet hard zijn aangekomen bij zijn ouders. Jan heeft zijn plan goed voorbereid en stond voortdurend in contact met zijn nieuwe 'vrienden', de SS. De brief, feitelijk een afscheidsbrief, aan zijn ouders is een uiting van zijn abnormale gemoedstoestand en zijn onvolwassenheid. Hij voelt zich op z'n gemak, ver van huis. Doch in de volgende zin smeekt hij zijn vader om hem spoedig te schrijven. Ook schrijft hij dat zijn toekomst veilig en verzekerd is en dat een mislukking volkomen is uitgesloten. Hij schrijft dat hij alles grondig heeft overwogen maar sluit de brief af met een zin die bewijst dat Jan sterk onder invloed is gekomen van (in dit geval) het Nationaal-Socialisme : 'Ik hoop dat jullie mij dapper vinden, nu ik strijd voor een hoog ideaal'.

Tja, dergelijke brieven zullen in 1944 wel vaker geschreven zijn door jongens als Jan. Ongeveer twintigduizend (!) vrijwilligers uit Nederland dienden tijdens de Tweede Wereldoorlog aan het Oostfront in de Waffen-SS. Een in alle opzichten trieste geschiedenis waarbij degenen die zich aanmeldden daarvan al spoedig spijt kregen. 

Nog triester is het om te moeten vaststellen dat de mogelijkheid bestaat dat dergelijke brieven vandaag de dag nóg worden geschreven. Nee, niet om aan het Oostfront te strijden maar om de Jihad (of andere vormen van radicalisme en extremisme) te dienen, in Syrië of elders. Het spreekt voor zich dat het hoog tijd is om effectief beleid te ontwikkelen ten aanzien van de aanpak van Jihadisme én de omgang met jihadstrijders. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan doch de moeite meer dan waard, gelet op al het leed dat radicalisme en extremisme kan veroorzaken, toen en nu.



Reacties

Populaire posts van deze blog

Kier Brul jr. overleden

Cultuur met een kleine of grote 'C'?

Ongeveer anderhalve maand geleden bezocht ik, zoals wel vaker, op een zaterdagmiddag de bibliotheek aan de Schelpendam. Met het plan om even een aantal kranten door te nemen, viel ik daar middenin een akoestisch mini-concert van een artiest wiens naam ik helaas ben vergeten. Er hing een leuke sfeer met dit concert, letterlijk en figuurlijk tussen de boeken. De kleinschaligheid, ook wat betreft actieve toehoorders (ongeveer 8 m/v), was prettig en stoorde mij allerminst bij het doornemen van de kranten. Cultuur met een grote 'C', wat mij betreft, vanwege de passie van de artiest en het enthousiasme van het beperkt aanwezige publiek. Ik was dan ook verbaasd toen ik na afloop vernam dat dergelijke kleinschalige optredens niet meer zouden plaatsvinden. Er was geklaagd over geluidsoverlast; einde oefening... Omdat het merendeel van de bezoekers van de hoofdbibliotheek uit Katwijk aan Zee afkomstig zijn, zullen de bezwaren waarschijnlijk wel uit die hoek afkomstig zijn. Ik neem over...

Aan de slag met duurzaam versimpelen

"Make it as simple as possible. But not simpler". Het wordt hoog tijd dat 'overheidsland' werk gaat maken van deze uitspraak van Albert Einstein. De ellende rondom de uitbetaling van hulpverleners die werken voor patiënten met een Persoonsgebonden Budget toont in ieder geval aan dat de 'complexe nood' hoog is. Het betreffende PGB-systeem zit klaarblijkelijk zodanig ingenieus en complex in elkaar dat met correcte en tijdige uitbetaling al teveel is gevraagd. Als in een ander land de overheid problemen ondervindt met het uitbetalen van relatief simpele dingen als salaris, roepen we al snel dat sprake is van een 'failure state'. Laten we daarom hopen dat met deze PGB-problematiek, hetgeen onaanvaardbaar veel impact had op zorgverleners, een dure les is geleerd.  Meer rendement, minder gedoe Jammer genoeg staat deze 'PGB-ellende' niet op zichzelf. Als we het woord 'PGB-systeem' vervangen door een ander overheidsproduct zien we dezelf...

Wat volgt er op de Arabische Lente?

Na de omwentelingen in Tunesië en Egypte heeft de Arabische Lente vaste grond onder de voeten gekregen. Toezeggingen van de Marokkaanse koning, een nieuwe premier in Jordanië en een geldinjectie van de koning van Saoedi-Arabië zijn voorbeelden van maatregelen die de onrust in die landen enigszins tot bedaren hebben gebracht, zeker in vergelijking met de situatie in andere landen in de Arabische wereld. In Libië, Syrië en Jemen is de situatie immers behoorlijk uit de hand gelopen of dreigt dit te gebeuren. Hopelijk met meer vrijheid voor de bevolking als uitkomst. Mijn nieuwjaarswens voor meer vrijheid in o.a. deze drie landen dreigt gevolg te krijgen en dat is positief. De tussenstand is nu dat de opstandelingen in Libië, mede dankzij het militair ingrijpen conform VN-resolutie 1973 , voorzichtig aan terrein winnen. In Syrië was het afgelopen weekend vooral in het zuiden van dat land onrustig. Omdat het regime de onrust kennelijk niet meer kan ontkennen - ook in Damascus was het o...

En het orkest speelde verder...

Afgelopen week was het weer raak, helaas. Een moslimterrorist meende een vreedzame Kerstmarkt in Straatsburg te moeten terroriseren door eerst Allahu Akbar te roepen en vervolgens te schieten op onschuldige bezoekers. Intussen zijn er vijf doden te betreuren. Vijf mensen die zich erop verheugden om een Kerstmarkt te bezoeken.... De respons op dit drama was zoals verwacht: een klopjacht op de dader (met het doodschieten van deze moslimfundamentalist als uiteindelijk bevredigend resultaat), bloemen op de plek des onheils, een minuut stilte in het Europees Parlement (Straatsburg is de stad van de plenaire vergaderingen van het Europees Parlement) en dat was het dan. Premier Rutte zei in een reactie: "Belangrijkste verzet dat we tegen dit soort idioten kunnen bieden is gewoon ons leven blijven leiden."  Ja, dat is iets te makkelijk gezegd. De uitspraak doet een beetje denken aan premier De Geer, die zelfs op de eerste oorlogsdag op 10 mei 1940 nog niet wilde geloven da...