Waak voor Ottomaanse reflexen

Afgelopen week heeft Turkije opnieuw een (voor hen) strategische zet gedaan. De grens met Syrië werd overgestoken om de stad Jarablus te bevrijden van IS. Althans, dat is wat de buitenwacht moet geloven. De werkelijkheid is dat Turkije in de eerste plaats de opmars van de Koerden in Syrië wil stoppen, een corridor met IS-gebied in stand wil houden en de door Turkije gesteunde Syrische rebellengroepen eveneens de Koerden laat bestrijden. 

De oorlog in Syrië is hiermee een nieuwe fase ingegaan. Een fase waarin niet de belangrijkste vijand aldaar wordt bestreden zoals IS of een regime in stand wordt gehouden, maar waarin een buurland (grote) delen van het oorlogsgebied zelf in bezit neemt. Mijn inschatting is dat Turkije niet zal rusten voordat alle Koerden die zich in Syrië bevinden, zijn verjaagd. De agenda van Erdogan reikt verder. De Turkse eis voor ontruiming van het gebied ten westen van de rivier de Eufraat is dan ook slechts een begin. Als Turkije op z'n minst het noorden van Syrië in bezit heeft wordt tevens een begin gemaakt met het verwezenlijken van oude Ottomaanse dromen. Te vrezen valt dat die Ottomaanse dromen verder reiken dan alleen het noorden van Syrië. 

In plaats van het 'verkopen' van de Koerden - de bestrijders van IS bij uitstek - aan Turkije, heeft het bepaald zin om meer energie te steken in het doorgronden van de buitenland-agenda van Erdogan. De Turkse invloed in het Midden-Oosten maar ook in Europa neemt alleen maar toe en steeds openlijker refereert Erdogan aan zijn grote Ottomaanse droom. Het is daarom zaak om tijdig te anticiperen op de (komende) grillen van de nieuwe Sultan van Ankara. Te beginnen met een sterke zuidelijke buitengrens van de EU en daadkracht ten opzichte van ongewenste Turkse invloeden in de EU-lidstaten zelf.